«Wydaje się, że moim wielkim zwycięstwem jest to, że mój niełatwy przecież repertuar zyskał sobie tak wielu zwolenników» powiedziała Ewa Demarczyk w jednym z wywiadów.
Wizerunek Ewy Demarczyk jaki utrwalił się w świadomości starszego pokolenia to piosenkarka w czarnej sukience, śpiewająca na przyciemnionej scenie utwory, gdzie najważniejsze były słowa poetów i towarzysząca im muzyka, które miały nieść przeżycia i wzruszenia widzom. Ze względu na zamiłowanie do czarnego koloru i ekspresywność artystka nazywana była Czarnym Aniołem.
W naszej pamięci zostanie nie tylko czarną, ale i wielką damą polskiej piosenki. Jej występy zawsze były ogromnym przeżyciem dla widzów licznie zgromadzonych w salach koncertowych. Czarna suknia, twarz, na której odbijają się emocje, o których śpiewa, oczy zapatrzone w dal, doskonała dykcja oraz waga każdego wypowiedzianego słowa – oto jej znaki rozpoznawcze.
Ewa Demarczyk urodziła się 16 stycznia 1941 r. w Krakowie. Tam też uczęszczała do Średniej Szkoły Muzycznej. Jej życie artystyczne zaczęło się w 1961 r. od występów w klubie «Cyrulik» w kabarecie Akademii Medycznej. Potem nastąpił etap współpracy z Piwnicą pod Baranami i z bardzo utalentowanym kompozytorem Zygmuntem Koniecznym. W 1963 r. zaśpiewała na pierwszym konkursie polskiej piosenki w Opolu i zdobyła nagrodę za wykonanie utworu «Czarne anioły». Dzięki współpracy z Koniecznym w roku 1967 powstał wspaniały album «Ewa Demarczyk śpiewa piosenki Zygmunta Koniecznego». Wcześniej zaś ukazały się single z pięknymi utworami: «Karuzela z madonnami», «Taki pejzaż», «Czarne anioły», «Grande Valse Brillante». Wszystkie piosenki zostały dopracowane w każdym calu. To perełki i arcydzieła muzyczne. Artystka wszędzie przyjmowana była z wielkim zainteresowaniem i poważaniem. W tym samym roku zdobyła nagrodę w Sopocie za piosenkę «Grande Valse Brillante».
W 1964 r. wystąpiła na scenie Olimpii w Paryżu. To był jej wielki sukces, dzięki któremu mogła ruszyć w świat. Demarczyk podbiła serca widzów w wielu państwach w Europie i na całym świecie. Śpiewała między innymi na Kubie, w USA, w Brazylii, w Australii, w Meksyku, w Japonii, w Wielkiej Brytanii. Wszędzie witano ją z serdecznością i z owacjami na stojąco.
W 1970 r. powstał film w reżyserii Jana Laskowskiego zatytułowany «Ewa Demarczyk» – jest to trzydziestominutowy zapis jej koncertu.
W 1976 r. rozstała się z Piwnicą pod Baranami i rozpoczęła karierę solową. Dużo koncertowała, ale niestety bardzo mało nagrywała. Następny jej longplay ukazał się w roku 1974. Został wydany przez wytwórnię «Melodia», znajdują się na nim piosenki po rosyjsku i po polsku. Ostatnia jej płyta ujrzała światło dzienne w 1979 r. Był to podwójny album koncertowy. Po nim Demarczyk coraz rzadziej jeździła po Polsce i po świecie z występami, nie nagrywała też nic nowego. Zaangażowała się w tworzenie w Krakowie Teatru Muzyki i Poezji. Problemy związane z prowadzeniem teatru spowodowały, że artystka stopniowo wycofała się z życia scenicznego. Ostatni koncert dała w 1999 r. w Teatrze Wielkim w Poznaniu.
Ewa Demarczyk zmarła 14 sierpnia tego roku. Została pochowana w Alei Zasłużonych na Cmentarzu Rakowickim w ukochanym przez nią Krakowie.
Była jedną z osób, które ukształtowały gust muzyczny całego pokolenia. Podkreślała znaczenie każdego słowa śpiewanego ze sceny, uczyła, że piosenki mają nieść wzruszenie i prawdę o życiu, podnosić nas na duchu, przypominać o wartościach i celach poezji.
Wiesław PISARSKI,
nauczyciel języka polskiego skierowany do Kowla przez ORPEG
CZYTAJ TAKŻE:
ABC KULTURY POLSKIEJ: HENRYK GÓRECKI – ŻYCIE ZANURZONE W ŚWIECIE MUZYKI
ABC KULTURY POLSKIEJ: ROMAN INGARDEN – FENOMENALNY POLSKI FILOZOF
ABC KULTURY POLSKIEJ: TADEUSZ KANTOR – ŻYCIE, MIŁOŚĆ, PRZEMIJANIE I ŚMIERĆ
ABC KULTURY POLSKIEJ: IRENA SANTOR – WIELKA DAMA POLSKIEJ PIOSENKI
ABC KULTURY POLSKIEJ: SIĘGNIJ PO UTWORY LEOPOLDA TYRMANDA
ABC KULTURY POLSKIEJ: PONADCZASOWA AGNIESZKA OSIECKA
ABC KULTURY POLSKIEJ: JACEK KACZMARSKI – BARD «SOLIDARNOŚCI»